Persepolis, Shiraz en terug naar Teheran

Iran zit er op. Straks vliegen we door naar Thailand. Gisteren hadden we de nachttrein van Shiraz naar Teheran, een heel prettige en comfortabele manier van reizen, met een eigen coupeetje met vier slaapplekken. Jet sliep op een paar dekens op de grond, ze vindt alles goed. We moesten alleen opletten dat ze niet onder een van de onderste bedden rolde. 

De host van onze treinwagon was bijzonder vriendelijk, maar sprak geen woord Engels. Engels wordt hier op school nauwelijks onderwezen, mensen die wel Engels spreken hebben of in het buitenland gewoond, of hebben het zichzelf geleerd door met toeristen te praten. Het was dus even puzzelen of we ons diner nou moesten ophalen (het duurde namelijk erg lang), of dat hij het kwam brengen. Dat laatste bleek het te zijn, we aten gezellig in ons coupeetje. Vlak voor aankomst kwam hij ons nog omstandig bedanken en gedag zeggen, en natuurlijk een foto van zijn zoontje laten zien.

Persepolis was prachtig. We gingen erheen met een ‘driver’, die halverwege de reis van zo’n vijf uur ineens moest omkeren omdat zijn vrouw in het ziekenhuis was beland. Met zijn beperkte Engels was dat moeilijk aan ons uitleggen, maar via een Engelssprekende telefonische ‘hulplijn’ was dat zo geregeld: een andere chauffeur pikte ons halverwege op. Aangekomen bij Persepolis (een oude stad, waarvan veel relatief ‘goed’ was gebleven) bleek dat we ook een VR-bril konden huren. Dat was leuk! Bij elk van de gebouwen kon je zo virtueel - en waarschijnlijk in iets te veel kleur - zien hoe het gebouw er uit gezien zou hebben. Maar het levert naast leuke foto’s natuurlijk ook gedoe wie de VR-bril nu wanneer precies op mocht. Veel foto’s gemaakt en ook weer veel op de foto met Iraniërs, waar we de kinderen steeds moeilijker voor kunnen porren. Ook drie erg indrukwekkende, metershoge graftombes, uitgehakt in de rotsen. Opvallend weinig Westerse toeristen, bij deze topbezienswaardigheden in Iran.

Over Shiraz hadden we goede verhalen gehoord, maar viel ons - misschien wel daardoor - een klein beetje tegen. Voor het eerst hadden we een beetje een baaldag, waarin we weinig zin hadden om de stad te gaan bekijken. Kwam misschien ook wel een beetje door de toch wel lange reis die we van Yazd naar Shiraz hadden, al met al (en met de tussenstop bij Persepolis) kwamen we pas aan het eind van de middag in Shiraz aan, terwijl we om 8.00u waren vertrokken. En bovendien had het heel hard gewaaid, waardoor de lucht extra stoffig was. 

De volgende dagen hebben we natuurlijk wel een aantal dingen in Shiraz bekeken (een moskee, de bazaar, een prachtig paleis, met tuin). En de graftombe van Iraans ‘dichter des vaderlands’ Hafez, waarvan gezegd wordt dat iedere Iraniër - naast de Koran - een dichtbundel in huis heeft. Daar spraken we Nederlands met een Iraniër die al een aantal jaar in Nederland woont. We zaten veel in taxi’s, waarvan er in elke stad honderden zijn. Je hoeft nooit langer dan 10 seconden op een taxi te wachten en ze kosten niks: een ritje in de stad kost hooguit anderhalve euro. Het verkeer is overigens enorm chaotisch. Er zijn verkeerslichten, die ook nog werken, maar niemand let daar op. Net als zebrapaden. Rotondes worden tegendraads genomen, ook in spitsuur, waardoor er een extra ‘verkeersstroom’ ontstaat. De manier van rijden (agressief of op z’n minst ‘sportief’) komt niet overeen met de aard van de Iraniërs (vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd). 

We zaten in Shiraz in een leuk hotelletje, met in de tuin een vijver met een paar schildpadjes. Hoogtepunt voor kinderen, omdat ze ze gewoon mochten oppakken en op hun hand zetten. Ook mochten ze de hotelmanager helpen met schoonmaken van de vijver en andere klusjes. 

Iran zit er dus op. We hebben er van genoten! Er is veel moois te zien en te beleven, de mensen zijn zo ontzettend aardig en leggen snel contact, het eten is lekker. En het reizen met de kinderen ging erg gemakkelijk. Religieus fanatisme, wat er natuurlijk wel is, zijn we zelf niet tegengekomen. Eerder juist tolerantie tegen andere mensen en geloven. 

Een aanrader dus. En ook zo anders dan in internationale context over Iran wordt gezegd, zoals ‘de as van het kwaad’ e.d. En eerlijk gezegd: ook veel mensen in Nederland vroegen zich af waarom wij toch zo graag naar Iran wilden? Wat hadden we daar te zoeken?

Straks dus naar Thailand. Een lange reis, omdat we eerst nog een overstap hebben in Istanbul. Maar dat komt wel goed, we kijken er naar uit. Lekker weer zwemmen en een biertje of cocktail!! En Sabine in een topje met wind in haar haar (zonder hoofddoek). Want dát kon in Iran niet...