Wildlife

De laatste dag op Koh Tao gaan we (Martijn, Fieke, Nout) snorkelen. Sabine heeft eerder deze week al gedoken (veel credits), dus mag deze regenachtige dag met Jet in het hotel kwartetten.

De dag begint niet best: als we ‘s morgens vroeg vertrekken regent het, het is zelfs fris, de zee is best woelig en we worden de eerste anderhalf uur van de halfdaagse snorkeltour gedropt op een klein eilandje, waar niet veel te zien is. We zijn met zo’n 30-35 mensen van allerlei nationaliteiten. Op het eilandje blijkt bovendien al snel dat de snorkel van Nout stuk is.

Als we na anderhalf uur verder varen naar de volgende van de vijf snorkelplekken, wordt het weer al iets beter. Nout heeft inmiddels een nieuwe snorkel gekregen en als we weer te water gaan, kunnen we genieten van de onderwaterpracht rondom Koh Tao. We zien veel mooie vissen en prachtig koraal, maar het echte hoogtepunt moet dan nog komen.

We varen verder langs mooie baaien met namen als mangobay, lighthousebay en een plek die tot hilariteit van Fieke en Nout (en de andere twee Nederlanders aan boord) ‘Auw leuk’ heet. Ook daar zien we veel moois, maar nog niet de zo gewenste haai of schildpad, ondanks de halve toezegging (maar geen garantie!) van de gids. Hij blijkt zelf in een van de baaitjes wél een kleine haai te hebben gezien, hij heeft er zelfs een filmpje van kunnen maken. Wij - en de rest van de boot - balen dat we die nu net gemist hebben. 

Als we het eind van de snorkeltour naderen - het is inmiddels een uur of vijf - hebben we nog één baai te goed waarop onze hoop is gevestigd, met de veelbelovende naam Shark Bay. Zal het daar dan lukken? We blijven hier ongeveer een kwartier zegt onze gids, daarna zal hij weer op zijn fluitje blazen en moeten we terugkeren naar de boot. Als we in het water liggen blijkt dit onder water de minst mooie baai: veel dood koraal en relatief weinig vissen. Na een minuut of tien maken Fieke en ik ons op voor een laatste rondje zwemmen voordat we naar de boot terug keren. We voelen ons - ondanks de vele prachtige vissen en de mooie koralen die we op de tour hebben gezien - toch licht teleurgesteld: we hebben geen haai of schildpad gezien. Nout is dan inmiddels door de gids meegenomen en zwemt een eind verderop.

Maar dan: Consternatie In Het Water. Er wordt geroepen vanaf de boot en er wordt één kant op gewezen: de kant waar Nout en de gids zwemmen. De hele groep zwemt nu die kant op en Fieke en ik zwemmen er ook heen, in de veronderstelling dat we waarschijnlijk wel te laat zullen zijn. Een vis is immers geen slak die even lekker op zijn plek blijft zitten. Maar als we vlakbij zijn schreeuwt Nout ons enthousiast toe ‘Pap, een schildpad!!! Hij zit hier vlak onder’. Fieke en ik duiken meteen met ons hoofd in het water. Ik verwacht een schildpad van - laten we zeggen - hooguit de lengte van een kinderarm. Maar wat we nu zien kunnen we bijna niet geloven. Slechts een paar meter onder ons zit een enorme schildpad van - ik schat, zonder overdrijven (!) - op z’n minst het formaat van Fieke (bijna anderhalve meter). En hij blijft gewoon stilzitten zodat we hem goed kunnen bekijken! Als hij toch langzaam in beweging komt, blijft hij rustig rondzwemmen en kunnen we hem nog makkelijk tien minuten op korte afstand blijven volgen.

Als we weer terug zijn op de boot is de sfeer uitgelaten. Wat een enorme schildpad! En wat konden we ‘m goed zien! We raken er niet over uitgepraat.

Khao Sok

Een dag na het snorkelavontuur vertrekken we naar Khao Sok. Dit is een oud tropisch regenwoud op ruim een halve dag reizen vanaf Koh Tao. Bij aankomst blijkt dat we (wederom) in een prachtig resort zitten, dichtbij de hoofdingang van het nationaal park.

In het regenwoud is alles groter. Niet alleen de bomen, maar ook de vlinders, de mieren, de kakkerlakken, de dode schorpioen die we op de weg zien liggen, de rode duizendpoot die uit de wastafel kruipt als Jet haar handen wast en de andere insecten.

Een dag na aankomst gaan we het nationaal park in. Er zijn allerlei georganiseerde tours mogelijk die via de rivier diep de rimboe ingaan, met overnachtingen in tenten of op het water, maar omdat Jet nog geen zwemdiploma heeft, besluiten we om dit maar niet te doen. Ook zijn Fieke en Nout een beetje benauwd geworden door de teksten in de folders die spreken over slangen, bloedzuigers, tijgers en wilde olifanten. We kiezen voor de drie kilometer-wandeling naar de waterval, slechts een klein stukje de jungle in. Onze spottinglijst blijft beperkt tot één aap, hoog in de boom. Na ongeveer twee kilometer staat er een bordje dat er wilde olifanten in dit gebied voorkomen en dat ze al op 200m van dat bordje kunnen verschijnen. En dat je ze dan niet teveel moet storen (..). Dit geeft ons iets meer junglegevoel, maar eigenlijk kunnen we het bordje niet geloven, zo dicht bij de bewoonde wereld.
Maar al snel wordt duidelijk dat hier toch echt wel Gevaarlijke Dieren zitten, als er zo’n twee tot drie meter naast ons een lange, dunne, groene slang uit de boom valt. We schrikken in eerste instantie enorm, herstellen ons dan en kijken op veilige afstand wat de slang gaat doen. De slang lijkt zich er niet van bewust dat hij in de immense jungle, zojuist precies op het paadje naast ons terecht is gekomen en kronkelt vrolijk lispelend terug de boom in. Terug in ons hotel proberen we uit te vinden welke slang het was. Na enig googelen komen we terecht op de de informatieve website van ene Sjon Hauser, zelfbenoemd ‘slangenexpert Thailand’. We kunnen niet vinden welke slang het is geweest. Wel leren we van Sjon dat “vrijwel alle groene slangen giftig zijn”. Lekker dan.

Om het latent aanwezige junglegevoel toch iets meer te laten leven, besluiten we de volgende dag een stuk te gaan kajakken. We hoeven niet zelf te peddelen, dat doet de gids.

De beloofde rivier die diep door de jungle stroomt blijkt een stroompje rond een soort van center parks-in-de jungle-huisjes. Ok, het is wel echte jungle, en het uitzicht de andere kant op is prachtig, maar toch... De in de folder van ons hotel beloofde ‘apen, slangen en vele mooie vogels’ blijft in de praktijk beperkt tot - vlak voor het einde van ons vaartochtje- één slang die in de boom boven ons op een tak ligt. We varen er precies onder en blijven daar even dobberen. Met de ervaring van de dag ervoor met de uit de boom vallende slang, niet per se een heel lekker gevoel. Bovendien is dit zo kort voor het einde van het vaartochtje dat het er bijna op lijkt dat ze een (niet van echt te onderscheiden) opgezette slang in de boom hebben gelegd, zodat ze nog enigszins aan de belofte in de folder kunnen voldoen. Volgens de gids cq ‘kapitein’ van onze kayak gaat het hier om de ‘mangroveslang’. Hm, toch eens even opzoeken. De foto op internet komt overeen met de slang die wij hebben gespot. En volgens internet-Sjon, onze slangenexpert, komt deze soort ook in Zuid-Thailand voor. Dat stelt gerust, we hebben toch vast een echte slang gezien. Wat ook gerust stelt: het gaat om een niet heel giftige slang (bij slangenbeet meestal “slechts een zwelling”, niet dodelijk). Wat minder geruststelt: het gaat hier om een agressieve soort, die zonder waarschuwen gelijk bijt.

Na dit korte tourtje, besluiten we om de voorgenomen - nog duurdere olifanten-was-experience - aan ons voorbij te laten gaan. We beloven de kinderen dat we vast nog wel ergens olifanten tegenkomen in Zuidoost-Azië. De kinderen nemen genoegen met het heerlijke zwembad. 

Na Khao Sok vliegen we naar Cambodja, daarover gauw meer