De laatste blog...

Na Portland rijden we naar Newport, een klein en gezellig havenplaatsje aan de kust. Er is een mooie stalen brug en in het dorpje horen we al van grote afstand de zeeleeuwen die zich hebben verzameld rond een steiger in het haventje. Er liggen er een stuk of veertig en ze trekken veel bekijks. Helaas kunnen we niet langer dan één nacht op de camping in Newport blijven. De campings zitten erg vol en het is een dag van tevoren moeilijk om een camping te reserveren, laat staan voor meerdere nachten. We zijn een beetje afhankelijk van last-minute afzeggingen of mensen die niet komen opdagen. We hebben steeds geluk - uiteindelijk lukt het altijd wel om een camping te vinden, - maar het kost soms best wat moeite.

Aan het begin van deze trip zijn we min of meer toevallig op een ‘statepark’ terechtgekomen, wat ons goed beviel. Deze zijn in beheer van een soort Staatsbosbeheer. Het zijn altijd mooi gelegen campings met ruime plekken en in de natuur, waar je wat minder zij-aan-zij staat dan op het gemiddelde RV-park. Wel zijn ze redelijk basic, dus geen WiFi of een kampwinkeltje. Alle plekken beschikken over een stalen vuurkorf, erg belangrijk voor de kamperende Amerikaan. Zoals onze Amerikaanse buren op de camping in Oregon Dunes opmerken: kamperen zonder kampvuur is ‘no fun’. Zelfs met het grote risico op bosbranden worden de kampvuurtjes niet verboden. Wij doen er vrolijk aan mee en verstoken heel wat hout op de campings die we bezoeken. Natuurlijk eten we er marshmallows bij. Door de matigende invloed van de Pacific ocean is het overigens niet warm tijdens onze roadtrip langs de kust (meestal zo’n 18 graden op de dag), maar regen hebben we gelukkig nauwelijks.

Na Newport zakken we af naar de Oregon Dunes. We hadden gelezen dat dit een mooi natuurgebied is met heel indrukwekkende zandduinen. We stelden ons voor dat je hier goed op kon klimmen en dan hard naar beneden rennen, maar het overigens wel prachtige gebied blijkt volledig te zijn ingericht om met strandbuggies - ze worden hier OHV’s genoemd, wat staat voor off highway vehicles - doorheen te crossen. Veel gesnor dus, en aanverwant motorvolk. Wel zijn we hier in een vuurtoren geweest, helemaal bovenin, waar we goed konden zien hoe dat nou eigenlijk werkt.

Langzaamaan zakken we langs de kust van Oregon verder af richting Californië. Onderweg stoppen we in een plaatsje met de mooie naam Pacific City. We beklimmen een hoge en steile duin waarvandaan we mooi uitzicht hebben langs de prachtige kustlijn en de lange en brede stranden. We rennen hard naar beneden. En we zien, vlak langs de kust, een groep walvissen!

We komen aan in de oerbossen van het Redwood National Park. De redwoodbomen behoren tot de hoogste en breedste bomen van de wereld. We hebben een camping midden in het bos, omringd door de enorme bomen. Een bijzondere en afgelegen plek waar het ‘s avonds écht stil en donker is. Bij het betreden van de camping worden we erop gewezen dat er beren zijn gezien in de omgeving en dat ze ook op de camping kunnen komen. We moeten ons eten dus heel goed opruimen.
 

De kinderen doen mee aan het junior ranger programma, onder leiding van een bere-enthousiaste ranger die de groep kinderen meeneemt naar een naast de camping gelegen beekje waar de kinderen op zoek gaan naar kleine waterdiertjes. Martijn is de held van het junior ranger programma als hij met z’n blote handen een salamander vangt. De volgende dag gaan we zelf ook nog een keer bij het beekje kijken. Terwijl we in het water staan te turen komt er vanuit het niets, op een paar meter bij ons vandaan, een hele familie otters voorbij.

Hoewel we geen beren zien, hadden we wel de instructies voor ‘bear encounters’ gekregen. Stap één is geluid te maken of te zingen als je door het bos wandelt, om te voorkomen dat je een beer overvalt. Als je er dan toch een tegenkomt moet je jezelf groot maken, je armen omhoog doen en geluid maken. Volgens de ranger die de instructies toelicht is de beer banger voor jou dan jij voor de beer. Wat wij overigens wagen te betwijfelen, als je midden in een donker en verlaten bos een beer op je pad zou tegenkomen. Als hij desondanks op je afkomt moet je stenen (in een bos?!) gooien en tegen de beer schreeuwen. Niet rennen! En de beer blijven aankijken. Als dit allemaal toch niet helpt en de beer je aanvalt - moet je vooral blijven schreeuwen en - heel belangrijk - terugvechten. Tegen een zwarte beer! Allemaal volgens de officiële statepark instructies. Bij een van de bezoekerscentra waar we komen staat een schaalmodel van een beer op ware grootte. Waarmee het laatste punt van de instructie - terugvechten! - een beetje belachelijk wordt. Het is als een tenniswedstrijd tegen Roger Federer te spelen en dan als instructie meekrijgen om ‘vooral te blijven aanvallen’ en ‘veel naar het net te komen’.
 

Dezelfde instructies gelden overigens voor mountain lions of cougars zoals ze hier worden genoemd. Wij zouden ze poema noemen en hoewel schuw, wel potentieel gevaarlijk.
 

Het Redwood forest bestaat uit zgn old growth en second growth. Old growth is de resterende 5% van het oorspronkelijke Redwood bos, het second growth is de laatste 100 jaar weer aangegroeid, nadat het oorspronkelijke bos gekapt is. Maar niettemin indrukwekkend. We gaan dus ook nog een stuk wandelen in het old growth bos. Wat een immense bomen! Sommige zijn al 2000 jaar oud en hebben overstromingen, bosbranden en blikseminslagen overleefd. Als we wat dieper het bos in zijn komen we een familie tegen die op de terugweg is. Zij vertellen ons dat zij niet verder konden om dat er een grote ‘elk’ (eland of wapiti) op het pand stond, die niet opzij ging. We besluiten om nog even door te lopen om te kijken of het beest er nog staat. Na vijf minuten lopen komen we door dicht struikgewas. Als we het pad volgen en de hoek omslaan botsen we bijna tegen de eland op die er dus nog steeds staat. Het is een mannetje, ongeveer zo groot als een flink paard, met een enorm gewei. We hebben gelezen dat ze agressief kunnen zijn, maar over wat je moet doen bij agressieve elanden hebben we géén instructies gekregen. Tot onze schrik loopt hij onverstoorbaar en met stevige pas onze kant op. We deinzen terug, maar al snel blijkt dat deze eland geen slechte bedoelingen heeft en slechts op zoek is naar een beter plekje, een paar meter verderop, om ongestoord van de blaadjes van de struiken langs het pad te eten. Wat ons de gelegenheid geeft om een paar foto’s te maken. Bij het volgende visitor center staan overal bordjes met ‘do not approach elks, danger’. Oeps.
 

We blijven de highway 101 volgen tot aan San Francisco. Onderweg zien we de rook boven de heuvels hangen van de enorme bosbranden, waarvan we zelf gelukkig geen last hebben gehad. We kiezen de route over de Golden Gate Bridge. Deze is helaas vooral in de wolken en niet goed te zien. We moeten de camper inleveren in de buurt van San Francisco, waar we vervolgens een paar dagen zullen verblijven. Het was erg leuk om met de camperRV te hebben gereisd, maar we zijn ook wel weer blij om ‘m in te leveren. Het is toch best krap, met z’n vijven. Bij het inleverpunt allemaal Nederlanders, die we onderweg overigens nauwelijks zijn tegengekomen.

In San Francisco huren we fietsen. Fieke en Nout hebben ieder een eigen fiets en Jet kan in een zitje achterop. We fietsen een heel stuk langs de baai, waarlangs allemaal pieren de baai in steken. Het is een erg levendig gebied met veel te zien en te doen, rondvaarten, restaurantjes, cafeetjes, de boot naar Alcatraz. Ook hier weer veel zeeleeuwen langs een pier, net als in Newport. En heel veel pelikanen. Niet van die mooie roze, hier zijn ze grijs. Het waait hard - San Francisco ligt immers aan de Pacific - en we moeten flink op de trappers. En dan kunnen we met de fiets de Golden Gate Bridge over. Fenomenaal uitzicht over de stad aan de ene kant en de oceaan aan de andere. Vanaf de brug zien we ver onder ons weer zeeleeuwen zwemmen en even later zien we zelfs dolfijnen. We gaan met de pont terug naar het beginpunt. Wat een heerlijke dag!

De volgende dag struinen we door de stad, gaan we in een van de historische trammetjes door de best wel steile stad en naar het SF MOMA, het moderne kunstmuseum. En we eten weer eens Thais. Veel daklozen op straat!

Steeds meer begint door te dringen dat het einde van onze fantastische reis nadert. Eigenlijk willen we het niet weten en we roepen hard ‘blalblablabla’ of ‘rabarberrabarber’ als een van ons erover begint dat we al bijna weer naar huis gaan. We overwegen zelfs nog even of we de terugreis niet nog een paar dagen moeten verzetten. En we blikken veel terug. Op het prachtige Iran met z’n aardige mensen, de bazaars en mooie moskeeën. Op het heerlijke leven in Zuid-Oost Azië, met het lekkere eten, de fijne hotels, de zee en de zwembaden. Op het bijzondere - soms wat gesloten - Japan met het overweldigende Tokio (mét Disneyworld!), de overnachtingen in de boeddhistische tempel en de lekkere sushi. En op Canada en Amerika met de prachtige natuur en wildlife, de roadtrip met de camper en de vier topsteden Vancouver, Portland, San Francisco en New York.

Nu zijn we in New York waar we onze reis dus afsluiten en dan zit het er echt op. Vanaf dinsdagmorgen zijn we dan weer thuis en gaat ons gewone leven weer langzaamaan beginnen. Maar dan wél met een fantastische ervaring rijker. Want wat hebben we het leuk en fijn gehad gedurende de bijna vier maanden die onze reis duurde en waarmee we letterlijk de wereld zijn rondgevlogen! Het was heel bijzonder om dit als gezin te doen, zo lang samen te zijn en - vooral - om zo veel leuke dingen te doen. Natuurlijk hadden we wel eens een tegenslag of een ruzietje, maar over het algemeen ging het allemaal zo goed en soepel en was het vooral heel gezellig en fijn. Ook de kinderen hebben genoten en gedroegen zich als echte wereldreizigers. Erg makkelijk en geen gepiep tijdens het reizen, nieuwsgierig naar nieuwe plekken en landen, en geïnteresseerd in de mensen en de lokale (eet)gewoonten. Het was in één woord geweldig!

En hiermee sluiten we dus ook onze blog af. We hopen dat jullie het leuk hebben gevonden om op afstand een klein beetje met ons mee te reizen. Wij vonden het erg leuk om de blog te schrijven en de foto’s en filmpjes erop te zetten. En we vonden het ook heel erg leuk om al jullie reacties te lezen! Tot gauw weer in Nederland!