Fully hooked up

We komen dus de ochtend van dezelfde dag als we zijn vertrokken uit Tokio aan in Canada. We gaan eerst drie dagen naar Vancouver. We zitten in een raar appartement in een buitenwijk van Vancouver. Het stinkt er (naar kattenpis?) en overal zitten vlekken. Gelukkig zitten we dichtbij de bushalte richting ‘downtown’. Als we de eerste keer met een briefje van 10 Canadese dollar willen betalen, maakt de buschauffeur ons duidelijk dat je in een Canadese bus alleen met muntjes kunt betalen. Tja, dat wisten we niet, voor deze keer kunnen we gratis mee. 

Het kost ons na de ‘dubbele dag’ best moeite om in het nieuwe ritme te komen. Op de dag gaat het goed, maar ‘s nachts staat er ieder uur een ander kind naast ons bed om te vertellen dat hij of zij niet kan slapen. 

Vancouver is een leuke en mooie stad. Het ligt prachtig tussen de bergen en aan het water. De eerste dag komen we niet veel verder dan Granville: een leuke, beetje alternatieve plek met veel winkeltjes, restaurantjes en ateliers. We moeten wennen aan de enorme porties die we hier krijgen. Als we een ijsje nemen, moeten we er twee halfopgegeten weggooien, we kregen ze niet op (terwijl we echt wel wat ijs lusten). Ook op het terras of in een restaurant zijn de porties enorm. De volgende dagen bezoeken we de binnenstad en gaan we naar het Capilano park net buiten de stad, een bos met bruggen in de toppen van bomen en een hangbrug over een diep dal. De brug is wiebelig, maar volgens het bordje dat er naast staat kan de brug een gewicht dragen dat gelijk is aan 96 olifanten. Dat stelt gerust. 

Na drie dagen kunnen we dan eindelijk onze camper ophalen. Wel moeten we eerst de grens over, omdat het ophaalpunt in Point Roberts ligt, een hoekje Amerika net onder Vancouver. Maar dat gaat soepel, onze stempels en visa (Iran!) leiden niet tot problemen of ingewikkelde vragen. De kinderen krijgen zelfs stickers van de Amerikaanse grenswachten. 

De camper - een Coachman Freelander - is 23 feet lang (zo’n 7m) en is een automaat, met een krachtige motor. Een camper wordt hier ‘RV’ genoemd, ‘recreational vehicule’. We krijgen een uitgebreide instructie en dan kunnen we gaan. We hebben er allemaal heel veel zin in! 

Het is even wennen aan de lengte en breedte op de weg, maar dat gaat gelukkig snel. We hebben een plek geboekt op een campground bij La Conner, een plaatsje aan de kust ongeveer een uur vanaf Vancouver. Onderweg gaan we eerst boodschappen inslaan, om onze Amerikaans grote koelkast en vriezer te vullen. We nemen ruim de tijd in de enorme supermarkt. Als we even later weer de highway opdraaien en gas geven, blijkt de koelkast niet helemaal goed dicht te zitten. De deur klapt open en een fles wijn spat op de grond uiteen. Terwijl we een afrit zoeken om de boel op te ruimen, gaat ook nog het brandalarm in de camper af, een oorverdovend lawaai dat we niet kunnen afzetten. Als we eenmaal stilstaan lossen we het snel op: het is even wennen met de nieuwe camper. 

De plek op de RV-camping is prima. Om onze 23 feet wordt gelachen: we zijn ongeveer de kleinste camper op het hele park (dat helemaal vol staat). Er zijn enorme campers, vaak zo groot als een stadsbus en dan ook nog met uitschuifbare delen. We hebben hier nog geen ‘full hook up’, zoals de meeste mensen. Dat is de term voor aansluiting van je camper op stroom, water en riolering. Stroom en water hebben we gelukkig wel, maar de afvoer dus nog niet. Als we weggaan kunnen we ons afvalwater gelukkig op een speciaal afvoerpunt lozen, via een slang uit de camper. Het afwaswater gaat via de grijze slang en de wc afvoer via de zwarte slang. Het is afgesloten met allerlei kleppen waar je de slangen aan moet koppelen. Als we bij het afvalpunt een beetje onbeholpen staan te prutsen komt een Canadees die met z’n 30feet+ camper naast ons staat, zijn hulp aanbieden. Als hij soepeltjes laat zien hoe je het dekseltje van de afvoerslang gemakkelijk kunt losdraaien, om vervolgens de slangen aan te sluiten, blijkt dat onze afvoerkleppen niet goed dichtzitten: al het afvalwater (inclusief urine van drie dagen) spuit eruit en stroomt over de armen van de arme Canadees en over de straat weg. We hebben ons lesje geleerd! Dit gaat ons niet nog een keer overkomen (en die Canadees waarschijnlijk ook niet). 

De camping en het gebied waar we zitten zijn prachtig. We zitten aan een meer en tot grote vreugde is hier een minigolfbaan, waar de kinderen veel gebruik van maken. En Nout kan hier lekker oefenen met z’n pas aangeschafte drone. Ook de camping waar we na twee dagen naar toe gaan is mooi en heeft een prachtig uitzicht op de baai. De natuur is hier overweldigend met mooie baaien, rotsige kusten, hoge bomen, eilandjes, een groot eb en vloedverschil en veel dieren (zee arenden, herten, wasberen, eekhoorns etc.). 

We besluiten om te gaan ‘whale watchen’, dat kan hier erg goed, met name orca’s worden vaak gespot. Het kost wat - laten we zeggen anderhalf keer de entreeprijs van Disneyworld in Tokio - maar dan krijg je ook bijna gegarandeerd walvissen te zien. En als je ze onverhoopt niet ziet, mag je de volgende dag gratis mee. Het is prachtig weer als we om half vier de boot opstappen. We varen door heel mooie baaien, langs de San Juan Islands, in de buurt van Vancouver Island, dus bijna weer terug in Canada. Het uitzicht is fenomenaal. Onderweg ook weer veel dieren zoals zeearenden en zeehonden. Maar de walvissen laten nog even op zich wachten. Maar na anderhalf uur varen is het dan zover en zien we een groep orca’s. We kunnen ze goed en van redelijk dichtbij zien, en tegen de achtergrond van de eilanden is het een heel mooie plaatje. Helemaal als er een bijna helemaal uit het water springt. Er zijn meer groepen orca’s in de baai, dus we kunnen er ruim een uur van genieten. We maken veel foto’s, maar ja, probeer maar eens het goede moment te timen dat de orca precies goed zichtbaar boven water is. 

Het is wel druk op de campsites, we moeten dus steeds vantevoren reserveren, helemaal in de weekends. Het bevalt ons hier goed. Dit deel van Amerika is een fijn vakantiegebied. De natuur is mooi, er is veel te doen en zien, het is er niet al te toeristisch, alles is goed geregeld en toegankelijk, en de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam (neem nou die Canadees). We zitten dan ook langer in de staat Washington dan we vooraf hadden bedacht, maar we genieten hier zo, dat we dan straks maar wat langere afstanden moeten rijden. 

Daarna zitten we in Portland, een grote leuke stad. De campsites voor RV’s liggen een eind buiten het centrum, maar met een Uber-taxi is het goed bereikbaar. Je staat hier met je RV op een soort parkeerplaats voor campers, rug aan rug en zij aan zij, onder de rook van Portland International Airport. We hebben dan ook al snel contact met onze gepensioneerde buurman van bijna 80, die we met zijn lange grijze haar en baard, en sigaar, al een paar keer voorbij hebben zien rijden. Hij woont hier het hele jaar in zijn caravan en zit vol verhalen. We komen trouwens meer gepensioneerden tegen, die hun huis verkocht hebben en een camper hebben aangeschaft, en vervolgens door Amerika reizen en/of seizoenswerk doen (zoals een camping beheren). 

Over anderhalve week moeten we de camper in San Francisco inleveren en hebben we nog een paar dagen stad. Langzaamaan begint dan ook het besef door te dringen dat het einde van onze reis in zicht komt. We hebben het wat vaker over ‘thuis’ en over school en werk en over de dingen die we dan gaan doen. Ook maken we steeds vaker top 5-lijstjes van mooiste/leukste/meest spectaculaire etc. dingen tijdens de hele reis. Het is straks vast ook weer fijn in Amsterdam, maar het reizen bevalt ons zo goed, dat we best nog wat langer hadden kunnen wegblijven. Nout had nog wel een rondje gewild. Maar goed, we hebben nog twee en halve week. We houden onszelf voor dat dat bijna net zo lang is als een normale zomervakantie (en dan vinden we dat ook best lang).