Drip drip drip...

In Kyoto gaan we naar de Nishikimarkt. De kinderen waren in Iran en Azië dol op markten, maar deze is toch wat keuriger en spreekt daarom minder aan. Verder gaan we naar het Mangamuseum - manga zijn Japanse strips - waar je zelf op de computer een stripverhaal kunt maken. We eten in een ‘kaiten-sushi’-op-de-lopende-band-restaurant (wat je op het Leidseplein ook kan doen) en spotten twee échte Geisha’s! (Naast de tientallen nepperds: Aziatische toeristen huren massaal Geishapakjes en gaan daar bij een tempel mee op de foto). In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht zijn dit geen prostitués, maar is het een in Japan hooggewaarde gezelschaps- en vermaakfunctie, waaraan een jarenlange opleiding vooraf gaat. 

De dag van vertrek uit Kyoto worden we om half acht ‘s morgens gewekt door een noodmelding op onze mobiele telefoon, alléén in het Japans en dus voor ons niet leesbaar. Buiten merken we niks van een acute situatie. We zijn ondertussen aan het inpakken, omdat we sowieso die dag vertrekken uit Kyoto. Maar na de vijfde(!) melding binnen anderhalf uur vragen we voor de zekerheid toch even een voorbijganger wat er staat. Het blijkt dat de rivier voor onze deur aan het stijgen is. Het had de dag ervoor dan ook hard geregend. Gelukkig zijn we op tijd weg - met natte voeten, dat wel - van de stromende regen.
 

We reizen met de trein naar Koyasan, een heilige berg met ruim 100 tempels, waar we twee nachten in één ervan logeren. Het is een mooie reis door de bergen, met de laatste 5 minuten in een kabel(trein)baan. Onze tempel heet Yochi-in, waarbij Yo staat voor kersenbloesem, Chi voor vijver en In voor tempel. Geen jeugdherberg dus. We worden ontvangen door een heel vriendelijke damesmonnik, die ons naar onze kamers brengt. Het is heel mooi allemaal, met schuifdeuren van rijstpapier, traditioneel eten (ruikt naar spruitjes) en een traditioneel ‘onsen’bad.

Restaurants zijn om uiterlijk 18u dicht volgens onze monnik, maar dat blijkt nog ruim ingeschat. Vanaf 16.30 uur lopen we in de regen het hele dorp door op zoek naar een restaurant, maar alles blijkt dicht. Gelukkig vinden we aan de andere kant van het dorp toch nog iets. 

‘s Ochtends kunnen we deelnemen aan de ochtendceremonie van de monniken. Het is indrukwekkend. De monniken neuriën vanaf 6.30 uur bijna een uur lang mantra’s en sutra’s in de trant van ‘BU METSU MA KA HAN NYA HA RA MI TA SHIN GYO KAN JI ZAI BO’ etc etc. Jet is bezig met aardsere zaken: ‘ik heb zo’n trek!’ Ook Fieke duurt het iets te lang. Het ontbijt, waar ze zich op verheugd hadden, valt een beetje tegen. Geen broodje, maar een veganistische ‘proeverij’. We slaan zowel de ceremonie als het ontbijt de volgende ochtend over. Voordeel is wel dat we weer eens vroeg op zijn, zodat we wat aan het huiswerk kunnen doen.

We bezoeken een mooie tempel bij ons in de buurt en de Oku-no-in, een enorme begraafplaats met meer dan 200.000 graven op de heilige berg. Het is echt prachtig!

Maar het regent dus stevig in Japan, er is zelfs sprake van ‘historische regenval’, met forse overstromingen, evacuaties, gewonden en tientallen doden. De noodmelding in Kyoto zal ook een vooraankondiging van een evacuatie geweest zijn, want ook daar zijn vele bewoners langs de rivier geëvacueerd. We zijn daar dus waarschijnlijk net op tijd vertrokken. 

Wij willen van Koyasan door naar Naoshima, een eilandje verder naar het westen, maar stranden in Osaka: er is geen treinverkeer meer. We gaan zien of we over een paar dagen wel onze fietstocht van Imabari naar Onomichi - over allemaal met bruggen verbonden eilandjes - kunnen maken, of dat we de plannen moeten wijzigen.